bir garip mim..

şimdi bu benim yaza(maya)cağım ilk mim ya, garip hissettim ben. içimden D.'nin sorusunu habire tekrarlayıp duruyorum, her tekrarda psikolojimi kadirizme daha bir bağlıyorum: "ağaç olsan hangisi olurdun mefisto? söyle diyorum bak, söyleyeceksin!" diye. en sonunda eni konu heyecanlandım ben, böyle ateş bastı, titreme falan tuttu... sanırsın asoşeytıd pres, roytırs falan en prestijli muhabirlerini yollamış da, tüm blog dünyası kalbi ağzında küt küt ataraktan onlardan gelecek haberi bekliyor.. allaam, diyorum, sen ki bunca ağacı halk ettin, bi söylesen fena mı olur yani beni ne ederdin? ilham perisine sormak zaten lüzumsuz, öleceğini bilse yine de bana imtiyaz geçmez o. ne zaman ıkındıysam kulağımda dümbelek çalmaktan öte bir faydası dokunmadı şükür. ama insan alışan hayvandır, demişler. hezeyanıma da alıştım ben sonunda. 


hem yoruldum da, durmak istedim. işte o vakit erkan oğur düştü aklıma. der ki bir şiirinde:


  "insan değil ağaç olsam
dallarımın arasından rüzgarlar esse
yapraklarım, çiçeklerim, meyvelerim olsa
mevsimleri yaşasam...
köklerimle toprağın derinliklerine sarılsam.
kuşlar konsa dallarıma, yuva bile yapsalar...
böcekler, karıncalar yollansalar içime,
çürütseler oralarımı...
ballarım, sakızlarım olsa
gövdeme bir insan yaslanıp uyusa...
ben bunları hiç bilmesem; sadece ağaç olsam..."


 "durmak" isteğinin en naif yansımasıdır ya bu şiir hani, insanın içi cız eder. benimki eder.. zaten erkan oğur her daim bam telime dokunur; içim bir tuhaf, kalakalırım öyle.


ben sadece ağaç olmak isterim velhasıl. her şeyden yorulduğumda, hiç hissetmeyeceğim o ana kök salmak isterim. durmak isterim...


(ayrıca bu mimi bingöl'deki halamlara, vakt-i zamanında istanbul'a göç etmiş dursungillere, bi de çok sevdiğim tertibim hasan'a gönderir, büyüklerin ellerinden, küçüklerin gözlerinden öperim.)

|