isteyenin bir yüzü kara, vermeyenin allah belasını versin

geliş gidişlerim biraz karışık olsa da, pek fazla yorum yazamasam da okuyorum sizi. valla bak. hem üstüme gelme rica edeceğim, rezil durumdayım bildiğin. geçenlerde bir sabah uykuyla uyanıklık arasında salınırken aklımdan geçen ilk cümle "kafamda hiç yer kalmamış gibi" oldu mesela. hangi insan evladı güne böyle başlar ki? ayrıca evet, kafam küçük benim. herkesin milyonlarcasına sahip olduğu gri hücrelerden bende ancak birkaç bin kadar var ve onlar da mütemadiyen su kaynatıyorlar. yarım akıllıyım anlayacağın. o kadar ki, zavallı kafamın içinde dört dönmeme rağmen yorgunluğumu tasvir edecek tek bir kelime dahi bulamadım. yok. sadece yorgunum ve bir daha asla dinlenmiş hissedemeyeceğimden korkuyorum. belirli aralıklarla hayata "beni neden yoruyoğğsuuun??!" temalı sitemler yollayıp "yürü git len!" cevabını alınca da paşa paşa yoluma gidiyorum. ama neden olmasın, neden ısrar etmeyeyim? insanoğlu dönek hayvandır; bazı bazı bezginliğin dibine vurur sonra bir bakarsın zımba gibi atılmış hayata. böyle böyle kendimi gaza getirip "dı sikrıt" olayına bi el atayım istedim. evrenden iste, olsun hesabı. geçen pazarlığa oturduk mesela, dedim "evren, bana ver!" feyk atacak ya, hemen dalgaya vurdu işi.


- oldu canım.. nerden?!
- en güzel yerinden.
- bi bacak göstersem?
- olmaz! hepsini ver.


hazırlıklı gitmiştim allahtan, soktum listeyi burnuna, dedim bunları istiyorum. ya verirsin ya da bu müridini kaybedersin. sonrasında iki kulhu bi elham, haydi allah rahmet eylesin. böyleyken böyle.. buraya da not düşüyorum ki, isteklerim kim vurduya gitmesin. çok pis psikolojik baskı yaparım ben.

 1. evren, beni tatile gönder lan allahsız! şu resme her gün bakıp bakıp gözyaşı döküyorum ben, bitsin bu çile. lüks oteller, efendime söyleyeyim spa seansları falan olmasa da olur. palmiyelerin altına hamak kurup yatarım ben. ufak tefek bir şeyim zaten, neresi olsa sığarım anlayacağın. ortama uyum sağlamakta üstüme yoktur. stilimi bukalemuna, psikolojimi "sörvayvır mod"a ayarladım mı her şey biter benim için. tencere tava da alırım yanıma, balık tutarım, midye toplarım, hindistan cevizi kırarım... elimden her iş gelir abi, yok mu şu garibe seyşellerde bir cennet köşesi yani? tamam lan, atar yapma. olmadı bi masör yolla eve, kulunçlarımı açsın, omuzlarımı gevşetsin, bi de kahve yapıp gitsin. ben ona da razıyım.

2. lamı cimi yok, artık köpek istiyorum. bana şöyle baksa tüm yorgunluğum su misali akacak sanki paçalarımdan. sevdiceği ikna etmeye çalışmaktan ayrıca sıkıldım, o işi de sen hallet bi zahmet. yok zaman alırmış, yok bahçeli evimiz olunca sözmüş, falanmış filanmış.. bezdim yeminle. baktı olacak gibi değil, en son "ben senin köpeğin olurum" deyip iki hav hav falan yaptı, "abi büyüksün!" diye elini sıktılar etraftakiler sana ne diyorum? anlayacağın benim dilimde tüy, çenemde derman tükendi, sana devrediyorum. artık döver misin, söver misin, topuklarına mı sıkarsın, dansöz elbisesi giydirip sokak sokak dolaştırır mısın, bilemem. ben sonuca bakarım. eti senin kemiği benim ayrıca, senden mi sakınacağım nedir yani? 

3. evi değiştiresim var, mümkünse kafayı yememiş bir ev sahibiyle muhatap et beni. zira sıcaklardan mıdır nedir, hepsinde bir bunama hali peyda olmuş durumda. geçen bir eve bakmaya gittik misal, biz evi 3 oda 1 salon biliyorduk ki öyleymiş de zaten. amma velakin adam iki odayı kapatacakmış da, bizden de hiç kapatmamışcasına kira talep edecekmiş de... deli lan bu, deyip hemen uzaklaştık oradan. hayır herkes mantık sahibi olacak diye bir şey yok, tamam. ama her deli ev sahibi olacak diye bir şey de yok di mi ama?! tanrı canı sıkıldıkça böyle tipleri salıyor bence aramıza ki, bizim de canımız sıkılsın, ayrı gayrı olmasın. ama bende derman kalmadı. bu işi de hallediver hazır elin değmişken.


şimdilik bu kadar. üç vakte kadar oldu oldu, olmadı yine kapındayım; bil istedim. köpek istediğimi söylemiş miydim? peki.